Diagnostyka i leczenie zaburzeń psychicznych

---

Każdy etap życia niesie ze sobą inne trudności – w dzieciństwie musimy nauczyć się chodzić, mówić, dogadywać się z rówieśnikami, sprostać obowiązkom szkolnym, potem wkraczamy w dorosłość i uczymy się być kobietą, mężczyzną, małżonkiem, rodzicem, szukamy swojej drogi zawodowej, aż w końcu bogaci w doświadczenie i wiedzę wkraczamy w jesień życia czyli wiek podeszły, w którym musimy nauczyć się starzeć tj. godzić się z postepującą utratą sił, ale też często musimy mierzyć się z chorobami pojawiającymi się wraz z wiekiem. Do tego wszystkiego życie niejednokrotnie naraża nas na rózne sytuacje kryzysowe np. śmierć czy choroba bliskiej osoby, utrata pracy, kryzys w rodzinie czy małżeństwie. Powinniśmy cieszyć się jak uda nam się iść przez życie i stawiać czoło róznym jego trudnościom, zachowując zdrowie psychiczne.Jednak nie zawsze jest to możliwe, systematycznie rośnie liczba osób zapadających na depresję, zaburzenia lękowe czy borykających się z zaburzeniami snu. Wzrasta również wśród starszych osób częstość występowania zaburzeń pamięci, w tym choroby Alzheimera. W naszej placówce zajmujemy się leczeniem i wspieraniem zarówno osób cierpiących na zaburzenia psychiczne jak i ich rodzin.

 

​Zaburzenia lękowe

Lęk towarzyszy nam od momentu przyjścia na świat, kiedy rodząc się opuszczamy matczyne łono i napotykamy chłód, rażące światło i nieznane otoczenie. Potem boimy się pierwszych rozstań z matką, potem następnych, dłuższych jak pójście do przedszkola, szkoły. Na lęk narażeni jesteśmy również w okresie dorastania, kiedy obawiamy się jak będziemy przyjęci przez rówieśników, przechodzimy przez kolejne szczeble edukacji, wchodzimy w pierwsze miłosne związki. Jednak te doświadczenia lęku towarzyszą sutyacjom, które są dla nas rozwojowe i niosą ze sobą również inne
przeżycia takie jak radość, samozadowolenie, przyjemność w kochaniu i byciu kochanym.
Odmienną perspektywą jest przeżywanie nagłego, silnego lęku, który przychodzi niezapowiedzianie, kiedy nie porafimy określić czego się boimy, więc nie jesteśmy w stanie usunąć źródła lęku, tym samym pozbyć się go. Jednocześnie jesteśmy narażeni na nieprzyjemne objawy takie jak kołatanie serca, drzenie ciała, uczucie gorąca lub zimna, zawroty głowy, uczucie duszności i wiele innych.cielesnych objawów, którym towarzyszy często silna obawa przed zawriowaniem bądź śmiercią. Wówczas musimy zdawać sobie sprawę, że cierpimy na napady lęku, które bez profesjonalnej pomocy mogą nie ustąpić,ale raczej nasilić się.
Bywają również inne postacie zaburzeń lękowych min. zaburzenie lękowe uogólnione. Jest to jedno z najbardziej dokuczliwych zaburzeń psychicznych, które może prowadzić do ograniczenia codziennej aktywności, uniemożliwiając nawet wychodzenie z domu. Osoba cierpiąca na tą dolegliwość boi się życia, przeraża ją niemal wszystko czego ma się podjąć.
Innym uciążliwym zaburzeniem lękowym jest zaburzenie somatyzacyjne, które manifestuje się licznymi dolegliwościami typu bóle głowy, zawroty głowy, bóle różnych części ciała, mrowienie, pieczenie skóry, ucisk w klatce piersiowej, duszności, nudności i wiele innych, które nie mają związku z żadną chorobą somatyczną czyli chorobą ciała. Przy czym może występować tylko jeden objaw np. zawroty głowy, ale jest on na tyle dokuczliwy i budzący lęk u pacjenta
, że szuka on pomocy u różnych specjalistów, którzy nie znajdują żadnej przyczyny soamtycznej. We wszystkich powyższych sytuacjach mamy do czynienia z zaburzeniem lękowym, które wymaga pomocy psychiatry i często również wdrożenia psychoterapii.

 

 

Zaburzenia depresyjne

-Depresja jest stanem umysłu, który coraz częściej dotyka zarówno dorosłych jak i dzieci.
Osoba dotknięta depresją traci radość życia, pogrąża się w smutku, często wycofuje się z kontaktów z przyjaciółmi, a nawet bliskimi. Zmienia się spostrzeganie zarówno samego siebie jak i innych, dochodzi do utraty wiary we własne siły i umiejętności, a świat wydaje się znacznie mniej przyjazny, a czasem nawet zagrażający. Myślenie zostaje zdominowane przez pesymizm, zamartwianie się, oczekiwanie na nadejście złych wydarzeń, co staje się zródłem lęku, który często zaczyna się już po przebudzeniu. Osoba dotknięta depresją wstaje do nowego dnia z lękiem, a żegna go z ulgą, że wreszcie się kończy, bojąc się dnia następnego. Depresja zmienia nie tylko stan umysłu, czyniąć go trudnym do zniesienia, ale nie rzadko zabiera siły fizyczne, czyniąć nawet proste czynności dnia codziennego jak ubranie się, przygotowanie posiłku, męczącymi a nawet nie możliwymi do wykonania. Nie należy lekceważyć objawów depresji gdyż nieleczona może nasilać się, wyłączając pacjenta z aktywności zawodowej, wpływając na jego relacje z bliskimi, utrudniając bycie rodzicem, partnerem, małżonkiem, a w najgorszym scenariuszu, kiedy cierpienie psychiczne staje się nie do zniesienia, a nadzieja zostaje utracona może doprowadzić do myśli samobójczych i targnięcia się na własne życie. Na szczęście współczesna medycyna potrafi radzić sobie ze stanem depresyjnym, w którym może pomóc psychiatra wdrażając adekwatne leczenie, które poza lekami przeciwdepresyjnymi, edukacją pacjenta i jego rodziny, często wymaga również pomocy psychologa.

 

 

Zaburzenia snu

Sen to jedyny moment w ciągu doby, w którym odpoczywa zarówno ciało jak i umysł i od jego jakości będzie zależało nasze samopoczucie w ciągu dnia. Jeżeli nie prześpimy nocy bądź wiekrotnie wybudzamy się w trakcie snu, następnego dnia będziemy zmęczeni, możemy być rozdrażnieni, mieć trudności ze skupieniem uwagi, problemy z pamięcią. Natomiast przewlekły niedobór snu może skutkować obniżeniem odporności, spadkiem wydajności pracy mózgu, przyczynia się do zwiększenia ryzyka wystąpienienia chorób serca, cukrzycy, nadwagi. podwyższonego ciśnienia krwi oraz zwiększenia podatności na depresję i zaburzenia lękowe.
Należy również pamiętać, iż wiele chorób psychicznych może zaczynać się problemami ze snem takich jak depresja, zaburzenia lękowe czy nawet zaburzenia psychotyczne ( schizofrenia). Zgłoszenie się do psychiatry z objawami zaburzeń snu pozwala na postawienie diagnozy i wdrożenie właściwego leczenia, co z kolei może zapobiec rozwojowi poważnych chorób psychicznych bądź pzryczynić się do lżejszego ich przebiegu.

 

 

​Zaburzenia lękowe

Lęk towarzyszy nam od momentu przyjścia na świat, kiedy rodząc się opuszczamy matczyne łono i napotykamy chłód, rażące światło i nieznane otoczenie. Potem boimy się pierwszych rozstań z matką, potem następnych, dłuższych jak pójście do przedszkola, szkoły. Na lęk narażeni jesteśmy również w okresie dorastania, kiedy obawiamy się jak będziemy przyjęci przez rówieśników, przechodzimy przez kolejne szczeble edukacji, wchodzimy w pierwsze miłosne związki. Jednak te doświadczenia lęku towarzyszą sutyacjom, które są dla nas rozwojowe i niosą ze sobą również inne
przeżycia takie jak radość, samozadowolenie, przyjemność w kochaniu i byciu kochanym.
Odmienną perspektywą jest przeżywanie nagłego, silnego lęku, który przychodzi niezapowiedzianie, kiedy nie porafimy określić czego się boimy, więc nie jesteśmy w stanie usunąć źródła lęku, tym samym pozbyć się go. Jednocześnie jesteśmy narażeni na nieprzyjemne objawy takie jak kołatanie serca, drzenie ciała, uczucie gorąca lub zimna, zawroty głowy, uczucie duszności i wiele innych.cielesnych objawów, którym towarzyszy często silna obawa przed zawriowaniem bądź śmiercią. Wówczas musimy zdawać sobie sprawę, że cierpimy na napady lęku, które bez profesjonalnej pomocy mogą nie ustąpić,ale raczej nasilić się.
Bywają również inne postacie zaburzeń lękowych min. zaburzenie lękowe uogólnione. Jest to jedno z najbardziej dokuczliwych zaburzeń psychicznych, które może prowadzić do ograniczenia codziennej aktywności, uniemożliwiając nawet wychodzenie z domu. Osoba cierpiąca na tą dolegliwość boi się życia, przeraża ją niemal wszystko czego ma się podjąć.
Innym uciążliwym zaburzeniem lękowym jest zaburzenie somatyzacyjne, które manifestuje się licznymi dolegliwościami typu bóle głowy, zawroty głowy, bóle różnych części ciała, mrowienie, pieczenie skóry, ucisk w klatce piersiowej, duszności, nudności i wiele innych, które nie mają związku z żadną chorobą somatyczną czyli chorobą ciała. Przy czym może występować tylko jeden objaw np. zawroty głowy, ale jest on na tyle dokuczliwy i budzący lęk u pacjenta
, że szuka on pomocy u różnych specjalistów, którzy nie znajdują żadnej przyczyny somatycznej. We wszystkich powyższych sytuacjach mamy do czynienia z zaburzeniem lękowym, które wymaga pomocy psychiatry i często również wdrożenia psychoterapii.

 

Zaburzenia pamięci

Żyjemy coraz dłużej, postęp medycyny pozwala na skuteczne leczenie wielu chorób ale wciąż pozostajemy bezradni wobec narastającego z wiekiem problemu otępienia. Po 85 roku życia co druga osoba może borykać się z zaburzeniami pamięci. Otępienie jest chorobą „ całego mózgu”, może manifestować się nie tylko problemami z pamięcią ale też zaburzeniami nasrtoju ( depesją, lękiem), zaburzeniami snu a nawet psyvhozą. U osób z zaburzeniami pamięci najczęściej diagnozuje się chorobę Alzheimera. Początek otępienia jest często podstępny, nie sugerujący rozwoju poważnej choroby, szczególnie kiedy rozwija się ona u osoby dotychczas bardzo sprawnej intelektualnie, posiadającej duży zasób informacji. Choroba Alzheimera zaczyna się od zapominania drobnych rzeczy ( rzadko uzywanych nazwisk, słów, szukania przedmiotów, zapominania o zaplanowanych terminach spotkań ). Zdarza się również, iż początek choroby zaczyna się od zaburzeń nastroju, osoba staje się smutna, płaczliwa, odczuwa lęk, nie może spać, a problemy z pamięcią stają się zauważalne w późniejszym czasie. Z upływem czasu problemy z pamięcią stopniowo pogłębiają się, chory przestaje radzic sobie z codziennymi obowiązkami, gubi rzeczy, traci umiejętność posługiwania się pieniędzmi, nie potrafi podać prawidłowej daty, ubrać się adekwatnie do pogody, zaplanować dnia. Najbardziej charaterystyczne jest, iż pacjent pamięta „ dawne czasy” a zapomina to co wydarzyło się „ przed chwilą”, w tym ma ogromny problem z przyswajaniem nowych informacji. Zarówno badania naukowe jak i doświadczenie leczenia pacjentów z otępieniem jednoznacznie wskazują, iz kluczowe dla przebiegu choroby Alzheimera jest wczesne jej rozpoznanie i jak najszybsze wdrożenie leczenia, co znacznie poprawia rokowanie długoterminowe. Im wcześniej rozpocznie się własciwe leczenie tym dłużej pacjent ma szanse być samodzielny. Leczeniem choroby Alzheimera zajmują się psychiatrzy, którzy często muszą objąć pomocą również członków rodziny opiekujących się chorym na otępienie. Tym samym w przypadku zauważenia przez pacjenta lub najbliższą rodzinę problemów z pamiecią należy jak najszybciej zwrócić się do specjalisty.

 

Zaburzenia psychotyczne

Najczęściej z ciężką chorobą psychiczną, która budzi w wielu z nas przerażenie kojarzy się schizofrenia. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu schizofrenia wiązała się z wykluczeniem osoby chorującej z życia, uniemozliwiała skończenie szkoły, podjęcie pracy, założenie rodziny, a często możliwość samodzielnego funkcjonowania. Postęp nauki i medycyny przyniósł nowe mozliwości leczenia- nowoczesna farmakoterapia uwalnia pacjenta od brzemienia większości ostrych objawów ( halucynacji, urojeń), pozwalając mu na kontynuowanie nauki, pracy czy funkcjinowanie w rodzinie i w społeczeństwie. Ze względu na fakt, iż istota schizofrenii jest związana z utratą kontaktu z rzeczywistością i doświadczaniu „ nierealnego”, najczęściej osobą, która zauważa problem,nie jest sam pacjent, tylko osoba z jego najbliższeo otoczenia. Tym samym niezwykle ważne jest aby w przypadku zauważenia wyraźnych zmian w zachowaniu czy myśleniu u bliskiej nam osoby szybko reagować zwróceniem się o pomoc. Bowiem im bardziej myślenie chorego człowieka oddali się od realności, tym trudniej będzie ją nakłonić do zgłoszenia się do lekarza. Najczęstszym z pierwszych obajawów jest wzrost podejrzliwości w stosunku do otoczenia, przeżywanie go jako wrogiego, a nawet zagrażającego,co wywołuje zmiany w zachowaniu takie jak unikanie kontaktów społecznych, zaprzestanie chodzenia do szkoły, pracy. Jednocześnie należy podkreślić iż nieleczona psychoza działa neurotoksycznie( uszkadza neurony) na mózg chorego, upośledzając znacznie jego możliwości poznawcze ( intelektualne) na długo po opanowaniu ostrych objawów choroby.